Onderwaterdamwand

04.06.2023

Dit weekeind, zo staat het op ons lijstje, varen wij niet. Wij willen ankeren in een van de oude rivierarmen. En als het mogelijk is willen wij een hele dag en twee nachten blijven. Het weer beloofd mooi te worden. De rivierarmen zijn overblijfsels van het oude natuurlijke rivierbed van de Eems. Ook hier werd natuurlijk voor de tijd van de kanalisering vracht gevaren. Daarom vindt men her en der nog relicten van oude damwanden, waarschijnlijk van houten palen.

In mijn voorstelling zijn de rivierarmen op de Eems zo breed als op de Wezer. Echter is dit, zoals eerder geconstateerd niet zo als in het boekje staat en al lang niet zo als in onze voorstelling. De oude rivierarmen zijn vrij smal. Als de Antilope met gestreken mast er één keer in haar geheel om de ankerketting kan draaien, die daarbij trouwens recht naar beneden gaat dan is het breed. Omdat de rivierarmen ook niet meer voor de beroepsvaart in gebruik zijn, woekeren bomen en bossen over de oevers. Mogelijk aanwezige oude houten paaldamwanden zijn aan het verzanden.

Voor de pleziervaart zijn de rivierarmen open voor recreatie. Echter lijkt ook deze tak hier op de Eems uitgestorven. Zo vinden wij een rivierarm bij kilometer 193, die tot aan het stuw zo 'n 6 km lang is. Op ons boek kunnen wij niet vertrouwen, maar 1 kilometer naar binnen varen en kijken kan wel even - dat lukt ook. 

Daar staat gelukkig een meneer tot aan zijn knien in het water. Hij laat aan zijn kleinkinderen zien hoe je kunt vissen. Hij roept iets. Over en damwand en waar het ondiep is en waar niet. Dus daar... daar kunnen wij ankeren.

Ik overweeg even wat hij zei en kijk een keer rondom. Breed genoeg is het. Een storm staat niet in de voorspelling voor zondag. De bomen bieden bescherming tegen wind die sterker is dan een zachte bries. Zo laat Gloria de anker zakken. en wij drijven van zaterdag avond tot en met maandag ochtend om ons ankertje. Tij voor een lekkere maaltijd, rust en een goed boek. En dan kun je hier ook zwemmen. Behalve dat er op zondag twee kanoërs langs komen, blijft het het hele weekeind rustig.

Maandag ochtend nemen wij alle tijd voor ons vertrek. Nog twee sluizen en dan moeten wij met de stroom te daal en is stoppen geen optie meer. Wij beslissen dat wij kleine 10 km verder gaan varen en in de laatste rivierarm nog eens proberen te ankeren. 

Anker op dus op maandag ochtend! Het is 11:00u. Eerst gaat het enorm zwaar. Voor een ogenlijk ben ik bank dat wij ergens in zijn blijven hangen. Nog eens naar beneden laten en weer omhoog.

Daarna komt de anker vrij en is het iets makkelijker. Als de anker eindelijk in het zicht komt, zien wij het ongelukje al. De ankerketting is een keer om de stok gedraaid.

Door de anker twee keer opnieuw te laten zakken, terwijl er een van ons met de pikhaak probeert de stok van het anker verticaal te houden, gaat het ons niet lukken. Het schip drift al. Wel rustig, maar toch moet ik de masttop niet in de bomen willen hebben. Ik denk bij mij, als wij met z'n tweeën nog twee keer de anker laten zakken en weer omhoog moeten halen, dan zijn wij kapot. Maar met een bungelende anker doorvaren tot wij op de Waddenzee zijn is ook geen optie. Zeker niet op de hard stromende Eems... Even denken!!

Dan hoor ik de meneer van vrijdag nog eens in mijn hoofd roepen 'hier is de damwand. Daarachter is het diep. Maar hier, hier waar ik sta...' Dat is onze enige optie!

Gelukkig is de waterstand op de rivier dynamisch en in de ochtend meestal wat hoger dan in de avond; waarschijnlijk doordat er s'nachts niet gesluisd wordt. 

Nu is het ochtend. Een goede kans dat wij met de neus op het zand komen. Voorzichtig naderen wij de ondiepte. Ik heb geen flauw idee wat voor een damwand er in zo een rivierarm moet zitten.

Het is gelukkig een drempel van zand. Zachtjes varen wij er tegen aan, de zwaarden helemaal naar beneden. Hoewel de zwaarden de grond niet raken, liggen wij daardoor toch vrij stil.

Over de trap uit het vooronder klim ik naar buiten. Op het zand is het prima wandelen. Ik loop een koplijn uit naar een boom. Als ik Gloria alleen aan boord laat en zij drijft ervan door, ben ik verloren en zij ook. Ik vertel het niet aan haar. Gewoon maar vast maken. Daarna kunnen wij naar de anker kijken. Alleen door samenwerking krijgen wij het anker de ondiepte op. Binnen twee seconden is de knoop eruit gehaald.

Zo wordt ons avontuur op het DEK toch nog heel avontuurlijk.

Wij varen 10 km door naar een andere oude rivierarm.