Josepha - Schipper & Eigenaresse

Ik ben oorspronkelijk van Duitse afkomst en kwam 2009 naar Nederland voor mijn promotieonderzoek. Sindsdien wilde ik met een platbodem de Waddenzee bevaren. Droogvallen en wadlopen stonden op de een of andere manier op mijn verlanglijstje.

In 2013 werd deze droom voor het eerst werkelijkheid. Nadat men zich vijf minuten van de wal had losgemaakt ergens op het Lauwersmeer in het zomerse Friesland, was de keuze gemaakt. Het varende leven moest het worden! 

Vanaf dat moment deed ik er alles aan om zelf een platbodem te leren varen, als matroos te werken, staal en hout te restaureren en het een en ander te repareren om ooit zelf op een historisch zeilend vrachtschip te kunnen wonen: werken in de chartervaart, klussen op vrienden-schepen, bemanningslid zijn tijdens de wedstrijden… Er was zoveel te ontdekken!

Tegenwoordig zijn mijn droogvaltochten op de Nederlandse Waddenzee niet meer te tellen. Ik ben sinds juni 2016 schipper en eigenaresse van de Antilope. In november 2021 heb ik het laatste examen voor mijn groot (beperkt) vaarbewijs gehaald.

Mijn hobby is letterlijk uit het roer gelopen.

CEES - SCHEEPSKATER

Cees kwam in 2018 op vijfjarige leeftijd aan boord. Hij was een zilverblauwe kortharige kater met één ouder van Britse afkomst. Cees was niet beslist een slimmerik. De eerste maanden aan boord kwam hij alleen s ’nachts tevoorschijn. Blazen kon hij heel goed en menigeen weet te vertellen van zijn scherpe katertanden die hij met name liet zien als hij bang was. Toen hij een keer tijdens de eerste maanden in de stilte van de nacht miauwde, schrok iedereen van zijn diepe stem.

Cees bleef aan boord. De pluizerige kater werd snel een volwaardig lid van de bemanning die ieder dag aan dek wachte op de thuiskomst van het nieuwe personeel, ik dus. Toen ik zomers vanaf het dek het water insprong, keek hij mij met verbazing na. In het donker verkende hij Woerden en maakte snel vrienden. Daarna ging Cees het Groene Hart in. Hij zwierf over eenzame eilanden, over de Rijkswerf Willemsoord, ontdekte de Waddenzee en heeft meer havens in Nederland gezien dan veel andere katers.

Scheepskater Cees viel op een mooie zomerse dag in juni 2022 aan dek van de Antilope in slaap. De zilte Helderse lucht van zijn laatste thuishaven streelde nog een keer zijn zilverblauwe vacht. Omdat zo een klein katertje in vier jaar aan boord toch best wel wat meemaakt, wordt er momenteel aan zijn memoires gewerkt, die gauw als kinderboek gepubliceerd gaan worden.

Nomi - Scheepskat

Nomi kwam in 2019 aan boord wonen. Zij was toen nog heel klein. Haar moeder is een Ragdoll, haar vader waarschijnlijk een Europese wildkat. Zo weet zij soms niet of zij moet knuffelen en thuis zitten of uit gaan op avontuur en spinnenvangst.

Al snel had zij besloten dat Cees haar oom moest zijn. Omdat er geen andere kat in de buurt was om van te leren, deed zij hem alles na tot op het moment dat zij zelf dingen kon uitproberen.

Nomi houdt van zeilen. Als de motor uit staat, komt zij naar buiten kijken. Het geluid van de golfjes onder de boeg en de silte lucht van de Waddenzee vindt zij heerlijk. Zij is heel moedig...

Op onze laatste grotere reis van Woerden naar Den Helder moest zij de hele route onder het huik van het grootzeil zitten. Zij dacht dat zij vanuit hier maar het beste kon zien waar wij naartoe gaan. En dat klopte ook.

Sinds haar grote vriend er niet meer is, verzint zij van allerlei dingen zelf, zoals de trap van de scheepshelling gebruiken als wij voor onderhoudt "hoog en droog" liggen.

SELINA & LUDGER - JUTTER & ONTDEKKER

Lina, mijn zus, stapte aan boord toen de Antilope net van mij was en Ludger nog net in haar buik groeide. In 2016 gingen beiden mee op onze eerste reis naar Amsterdam.

Als wij Ludger vandaag daarvan vertellen, kan hij het haast niet geloven.

Allebei gaan regelmatig mee als ontdekker, knutselaars, strandjutter, vogelkijkers, creatievelingen en natuurwetenschappers, als goede ziel en slimme vos...

Alle vondsten van Waddenzee en strand zijn gedurende hun aanwezigheid in tijdelijke tentoonstellingen aan boord te bewonderen en er wordt meestal nog een lekkere lunch in het museumcafé aangeboden.

THOMAS & PETRA - BIJDEHANDJES & LANDKRABBEN

Mijn vader stapte op in 2016. Sindsdien is hij een of twee keer per jaar een week aan boord om mee te helpen met metaalbewerking of om het schip over te varen van A naar B. Als hij op bezoek is, roepen de mensen in de haven "wat heb je toch een leuke vader". En dat klopt ook want lassen kan ik niet.

Mijn moeder stapte wat later op. Zij kokt en bakt, verft, helpt na een hellingbeurt mee schoonmaken en luistert naar de verhalen.

Een keer in 2018 gingen beiden mee op een overvaart van Rotterdam naar Woerden over Nederlands' grote rivieren, de Nieuwe Maas en de IJssel naar wat kleiner vaarwater. Echt meegevaren hebben zij nog nooit - ik bedoel echt mee gezeild. Ik geloof zij hebben daar geen voorstelling van. 

Hun ondersteuning en liefde vanuit de wal is ondertussen onmiskenbar noodzakelijk geworden.

Ik hoop dat ik hun nog ooit de Waddenzee kan laten zien.