Hoe Cees aan boord kwam...

28.06.2022

Mijn Scheepskater Cees heeft mij de afgelopen jaren veel inspiratie en liefde gegeven.

Vandaag is hij overleden.

Door hem aan boord te hebben gehad en al zijn avonturen mee te beleven, is ooit het idee ontstaan hiervan een boek te gaan schrijven. Doordat het altijd druk was, kwam het er niet van. Maar verhalen zijn er genoeg. En als jullie weten hoe actief een kat kan zijn, dan weten jullie dat ik waarschijnlijk slechts een derde van zijn verhalen ken. Want een kat doet heel veel ongezien. Toen Cees bij mij aan boord kwam, schreef ik het op en publiceerde onderstaande text op mijn privé account in de social media. Toentertijd wist ik niet dat dit waarschijnlijk Hoofdstuk 1 gaat worden in Cees' Memoires:

"Hoe Cees aan bord kwam ..."

Mag ik voorstellen: Dit is Cees. Hij woont sinds zondag bij mij.

Hij komt met verhuisdozen van ongeveer 45 kilo zwaar. De eerste drie dagen blijft hij - getraumatiseerd van de reis - onder mijn bed zitten.. - voor de zekerheid! Zijn wc heeft hij snel gevonden, zijn vreten ook - zo enorm getraumatiseerd kan hij nu ook weer niet zijn - denk ik als ik in het donker wakker in mijn bed lig en de geluiden hoor van een kater die zijn nieuwe revier verkent.

Als ik s'middags van mijn werk kom is hij blij dat er iemand is. Maar als ik thuis ben beseft hij zich dat ik toch niet zijn oude familie ben. Bijten dan maar...

Terwijl Cees aan zijn nieuw thuis gaat wennen, vraag ik mij af hoezo ik heb toegestemd. Zo een onvoorwaardelijk commitment, met een kater die bijt, 45 kilo bij zich heeft en s'nachts met veel lawaai in de boot op en neer rent.

Zijn rugsak hebben het al wat gereduceerd. Synthetische kattenmandjes vindt hij wat minder goed. Gelukkig!! Harnas en lijn van hem heb ik ook verstopt. Hij komt toch pas uit zijn verstoppertje als hij daar klaar voor is. En in mijn beleving hoort een kat niet aan de lijn.

Gister was ik op mijn werk en dacht op de terugreis, misschien is hij verdwenen door een patrijspoort als ik terug kom. Gewoon op weg terug naar Friesland, waar hij vandaan kwam, loopt hij door het groene hart en vindt een fijner plek dan bij mij... Dan ben ik af van de buurtkatten die s’nachts al bezoek aan hem uitbrengen en in mijn de isolatie van de Antilope spelen en waarvan ik wakker wordt.

"Hoezo heb ik toegestemd??" raast het door mijn hoofd. Ik kom thuis en hey... hij is er nog. Blijkbaar is hij van plan om te blijven.

Dus laat ik patrijspoorten en luik overdag open. Het is een landkat. Hij snapt niet dat hij naar boven moet, als hij naar buiten wil. Handig. Zo gaat hij ook pas naar buiten als hij er klaar voor is. Sowieso moet ik zeggen dat ik hem voor een kater van vijf jaar een beetje hulpeloos vindt.  Maar wij kennen elkaar nog niet zo goed en hij reist niet ieder dag zo ver als afgelopen zondag. Ook was hij nog nooit op een boot en moet wennen...

Vanavond staat het luik open. Het is eind juni en het is al donker. Hij herinnert zich hoe hij een trap moet gebruiken en ziet de sterren. Nieuwsgierig springt hij op het gangboord. Ik ga naar binnen voor de afwas.

Plotseling... Plons... nee, toch?? Nu al?? Hoezo springt hij over de zetborden in het pikzwarte donker??

Enfin. Cees kan zwemmen!! Hoe krijg ik hem daar nu uit??

De buren hebben om de paar meter touwtjes opgehangen dat de katten eruit kunnen, mochten ze het water ingaan. Touwtjes kent Cees niet. Ik loop naar de houten meerpaal. Bomen klimmen kan hij. Dus hij klimt omhoog. Bovenop zit zo een stalen witte deksel dat het hout niet split. Hij wil bovenop, maar hij is nat. Ik zie zijn sterk potje hoe het boven op het staal probeert houvast te krijgen. Voor een seconde hoop en verlichting in zijn ogen dat hij er bijna is... Ik hoor het geluid van zijn klauwen op het staal. Hij glijd af. 

Plons... nee, toch?? Kunnen katten ook duiken??

Yep! They can!

Cees vindt de kabbelatte onder het zwaard. Omdat de Antilope momenteel niet zo diep steekt een prima plek om even te rusten. Geeft mij een moment om nu de reddingsactie in te leiden. Via de aanvaringsklamp op de kabbelatte.. - hopelijk bijt hij nu niet.. – klim ik, krijg ik hem te pakken en goei ik hem terug aan dek. Ik ook nat. Nou... dat krijg je dan midden in de nacht…

Cees is nat. Nog zo een trauma. En hoe komt hij op het voordek terecht? Waar is het luik? En waar is onder het bed??

Ik haal een handdoek. Even drogen dat beestje. Ik pak hem op en zet hem wat dichter bij het luik. Zo kan hij de ingang zien en waar hij vandaan kwam. Anders denkt hij, hij moet over het water terug... zal hij niet doen…

Cees bijt niet! Ik laat hem buiten aan dek en maak binnen geluiden die hij al kent.

Naar een tijdje komt hij vanzelf naar binnen. Mooi! Dat is gelukt en al na vier dagen komt hij vanzelf weer naar binnen. Ben benieuwd wanneer hij het loopplankje ontdekt. Of of hij nu vier dagen lang aan dek blijft zitten en het water bestudeerd…?

Blijkbaar heeft hij besloten om te blijven.