Laat het nou zo gaan als nu...
12.06.2023Laat het nou zo gaan als nu, als het slecht met ons gaat!
Wij worden rustig wakker op onze schelpenplaat. Wij verlaten ons nachtverblijf om 7:30u onder zeil. Ontbijten als de zeilen staan. Ingesmeerd met zonnebrand genieten wij van de zachte zomerwind en de zilte lucht.
Om over het Groninger Wad te komen heb je zelfs met een diepgang van 80 cm minstens twee hoogtijden nodig. Wij hebben weer alles mee: de oostenwind met 3-4 Bft, de tijd en de stroom. Daarom nemen wij de noordelijkere route en willen vanmiddag op Simonszand droog vallen. Deze overheerlijke zandplaat en het zachte warme glasheldere water (19 graden Celsius) helpen ons tijdens de lunch het laagwater door te komen en te wachten tot de zeilen weer omhoog kunnen. Wij zwemmen, zuigen de kleuren in ons op en zijn overgelukkig met de magie van deze plek.
Een zeehond kijkt vanuit afstand wat wij aan het doen zijn. Een blauwe kwal trekt met het afgaande water langs de Antilope. Een gevoel van surrealisme overkomt ons even, tot iemands telefoon afgaat.
Wij vragen ons af, hoe wij hier met zijn vieren zijn beland en waarom wij. Maar wij nemen het cadeau dankbaar aan. Een paar uur droog liggen, lunchen, wandelen, slapen, genieten van de Wadgeluiden die je nergens anders zo goed kunt horen als hier... - tot wij weer drijven en in de middag zeilen en anker omhoog gaan. 
Een zandbank ten zuiden van Schiermonnikoog is ons dagdoel. Maar het gaat nooit om het behalen van de doelen.
Ietsje later zeilen wij onder het oostpuntje van Schier' door, een natuurgebied waar ankeren en aan de grond vastlopen verboden zijn.
De heldere reflectie van de middagzon op het beschermde stukje duinlandschap laat ons in de veronderstelling dat wij zeilen langs een strand van een advertentiefoto. Zo'n vier of vijf verschillende groepen wadvogels blijven op het strand zitten of vliegen als geheel op als zij de geluiden horen van een zeilende platbodem. Voor ons spelen zo'n 30 of 40 zeehonden in het water.
Wij moeten een stuk in westelijke richting. De wind is iets gedraaid naar noord, maar even sterk als vanochtend. Dat word een klein aan-de-wind-rak, voordat wij de schoten kunnen vieren en de reis voortzetten richting het zuiden over het wantij van Brakzand. De betonning van een voormalig vaarwater is weggehaald, maar met de digitale kaart en goed zicht moet het lukken. Het water komt nog een beetje omhoog.
De kaart geeft aan, dat het moet lukken.
De taken worden verdeelt, zodat wij de ondiepte overheen kunnen... Leonie peilt de diepte met de pikhaak. Martijn neemt de navigatie over. Mijn vader staat klaar aan de zwaarden en ik stuur. Met een snelheid van 3,5 knopen zoekt de Antilope de geulen over de ondiepte. Het is best spannend. Het water is slechts 80 cm diep. Maar wij zeilen zonder aan de grond te lopen.
S'avonds valt het anker op Brakzand en wij dol gelukkig in onze kooien.
