Kanaalkilometer 102: Verkeersknooppunt Minden

22.05.2023

Voor de laatste 48 km naar Minden laten wij ons tijd. Achter Hannover verandert het landschap. Wij gaan het Wezerbergland in. De natuur wordt sterker, wilder en groener. Het ruikt naar koolzaad en meidoorn. 

Wij naderen het verkeersknooppunt Minden, waar Gabi, Petra en ik nog een paar dagen de tijd hebben, om de stad te bekijken, voordat de dames naar huis gaan. Ik heb dan wat rust om het aanstaande traject te plannen. Qua ligplaats is het nog een kleine uitdaging. Maar Minden zal hier aan de kokersluis en het verkeersknooppunt niet Minden zijn, als er niet iets geregelt kon worden. 

Wij meren af bij de steiger voor kleine vaartuigen. Streng genomen mag dit niet. Want wij zijn een groot vaartuig. Maar wij zijn ook geen beroepsvaart. Dus daar mag ik ook niet zo maar tussen. Voor de binnenvaart zijn er meterkastjes geregeld. Voor sport niet. Water tanken kan, maar met een pasje. Die is dan weer verkrijgbaar bij de WSA. Dat is de Duitse instantie voor de instandhouding van waterwegen en het functioneren van het verkeer op het water. Hier kun je registreren als jouw schip een Europese identificatienummer heeft. Vervolgens krijg je een pas en je kunt daarmee langs het gehele Mittellandkanaal water tanken en elektriciteit krijgen waar stroomkastjes staan. Dat is niet overall. Maar op enkele plekken wel.

Toff!

Het pasje heb ik bij de WSA geregeld. Nu moeten wij nog op de meneer wachten die toestemming kan geven over een ligplaats tot en met zondag. Wij mogen een plek kiezen de voor ons handig is, maar waar wij geen hinder zijn voor de binnenvaart. Toevallig ligt er een schip met Nederlands kenmerk voor mij, Orion. Een kort gesprek met de schipper en het blijkt dat ook hij er een week in Minden wil blijven en wij goed liggen, als wij heel dicht bij hem aansluiten. 

De meneer van de WSA wenst ons nog een prettig verblijf in Minden.

Voordat wij verhalen staat plotseling de politie naast de Antilope. Ons motor loopt warm. Gabi en Petra hebben de reddingvesten al aan voor het verhaalmaneuver. De politie zag ons de haven binnen komen. Of wij dan ook zo 'n zegel hebben gekregen dat ons schip in orde is. Ik vraag mij af wat zij bedoelen. 

Zij willen ons controleren. De motor gaat weer uit. Vaarbewijs, papieren van het schip, legitimatiebewijs... Ik haal wat ik heb, naast mijn vaartijdenboek en het schipperdienstboek, mijn marifoonbewijs en het CvO. De meneer wil met al de papieren in de auto gaan zitten, omdat het begint te regenen. Hij vraagt of wij de reddingwesten vrijwillig aan hebben. Ik leg uit dat wij verplicht zijn dit te hebben, omdat wij geen reling hebben.

Dit soort schepen kent de Duitse waterpolitie niet. Trots vertel ik over de bruine vloot en de regelingen die er voor schepen boven de 20 m zijn op binnenwateren. De politie hier is dan ook niet van de grote schepen en omdat de meneer ziet dat wij goed op de hoogte zijn, en verplicht zijn drie reddingboeien aan boord te hebben, die wij ook hebben, krijgen wij onze certificaten snel weer terug. De binnenvaart valt misschien buiten zijn takengebied. 

Uit de stemmen van de mensen rond om het water klingt nieuwsgierigheid, vriendelijkheid en vreugde over het bezoek van zo een leuk schip hier, zowel bij de politie als bij de WSA en de verkeerspost Riviercentrale Minden.

Hartelijk dank dat wij zo warm welkom worden geheten!