HOW

28.04.2023

Voor ons ligt vandaag het langste stuk van de Havel-Oder-Waterweg (HOW).

In de enige marina op deze route pasden wij er weer precies in. Wij zijn hier al bekend en en kregen de plek in de eerste rij, helemaal voorin. De baas van de haven gaaf net een cursus klein vaarbewijs toen wij binnen liepen. De cursisten kregen een levensechte les inparkeren. Ik geniet ondertussen van onze havenmanoeuvres. Precies op de centimeter meerden wij af.

De zon schijnt vandaag heel vriendelijk en de lucht geeft ons eindelijk ook een gevoel van lente mee op de weg. De bomen zijn er nog niet over uit of zij nu de blaadjes zullen openen. Zo gaat het maar rechtdoor. Wij verwachten geen bijzonderheden en zakken een beetje in. Wij moeten wennen aan kanaal; daaraan dat er af en toe grote takken op het water drijven, daaraan dat wij tegenvaart kunnen hebben van driebaks-duwstellen, aan ijsvogels en aan rechtdoor.

Het enige Highlight wordt de sluis bij Lehnitz die ons 9 m naar beneden zal sluizen. Wij hebben er van tevoren genoeg tijd en zo spreken wij door, hoe de trossen tijdens de schutting om moeten worden gelegd en dat het samenwerking vergt. 

Wij laten het vaarwater snel achter ons. Ik begin al te overwegen vandaag door te varen tot ons einddoel. Maar het is te vroeg om al te enthousiast plannen te smeden. In de vroeg middag naderen wij de sluis. 

Ik roep de sluiswachter op en vraag om een schutting op een later moment, maar of wij af mogen meren bij de wachtsteiger en een kijke nemen bij het herdenkingsmonument van de oude pannenbakker-haven, die op 100 m loopafstand weg ligt van de wachtsteiger. "Ja, dat mag! jullie kunnen dan over 45 minuten mee." Dat klingt mooi, maar ik twijfel nog of wij dit halen, lunch en een bezoek aan het monument...

Hier, naast de wachtsteiger voor sportboten werd tijdens WOII een overslaghaven voor de baksteenindustrie gegraven. Een concentratiekamp enkele kilometers westelijk vanaf onze wachtplek leverde hiervoor dwangarbeiders.

Het havenbassin bestaat nog. Hier hebben de nationaalsocialisten 8 ton mensenas in het water gegooid en hebben dwangarbeiders 's winters met blote handen tonnen van zand en klei uit het bassin gehaald en er in de naastgelegen fabriek bakstenen van gevormd.

Enkele sculpturen herinneren aan deze tijd. De haven zelf wordt tegenwoordig gebruikt als overslag voor cement en natuursteen. Herdenkingsborden met worden van overlevenden betuigen deze droevige periode hier aan het water.

Ik blijf er zelf enkele minuten stil bij staan. Het vaarwater hier kent zo veel geschiedenis. De sluis verderop heeft het allemaal gezien.

Als ik terug kom naar het schip zitten de mannen op het achterdek, hun lunch net op... "Overigens, de sluiswachter belde 5 minuten geleden. Wij mogen invaren." Nou... dat wordt hem niet meer... Wij wachten weer een half uur want dit lijkt op de moment het ritme van een rondje naar beneden en weer omhoog sluizen.

Over de luidspreker horen wij na een tijdje de stem "sportboten mogen nu invaren". Ik draai uit op de achterspring, de jongens goeien de trossen los. Voorzichtig maak ik vaart en goei nog mijn touw eraf. Plotseling roept Norman "Let op, de paal!" Ik denk nog bij mij, wat bedoelt hij. Plotseling worden wij scherp afgeremd door een botsing met een dukdalf die in mijn dode hoektwee meter buiten de wachtsteiger voor sportboten midden op mijn weg staat. Ik corrigeer ons manoeuvre, zo fat wij er aan voorbij komen, waarbij ik mijn hoofd stoot aan de liggende mast. 

'Wat een chaos' denk ik bij mij. 'Dat komt ervan als je te vroeg een pauze inlast'

Plotseling roept Norman weer: "De knop opent zich." Ik weet pas wat hij bedoelt, als ik ons balletje in de geheel andere richting zie afdrijven... Nou. Als het misgaat dan helemaal.

In een flinke draai meld ik ons af bij de sluiswachter en zeg dat wij de volgende rond mee gaan. Want wij zijn iets verloren. Een twee commando's, een pikhaak, een vlagje wind van de zij, zodat het balletje nog eens een andere richting krijgt en na wat gedoe hebben wij alle stootwillen weer binnenbord en meren opnieuw af aan de wachtsteiger. Het lijkt dat het tijdslot van de Oder ons nu echt loslaat en weer terug stuurt naar de realiteit. 

Na 3 minuten meert een jacht naast ons af. De bestuurders willen beginnen aan een smalltalk.

"Ahoi! Wachten jullie al lang?" Hier kan ik wel heerlijk om lachen. 

Nomi geniet ondertussen vanaf het dek het uitzicht op de binnenvaart.

Met de volgende ronde worden wij gesluisd en zijn nu op de Havel. Mijn dagdoel is het Meer van Niederneuendorf, waar de verzonken schuiten van Göring liggen. Op deze fijne ankerplek wil ik slapen voordat wij morgen middag het doel van ons eerste traject bereiken.