Warme bolletjes in het Oderberger Land

25.10.2022

Het plateau waarvan wij 36 m naar beneden werden gesluisd eindigt hier. Wij varen, zoals al de hele tijd "te berg". Dat betekend tegen de stroom in. Op kunstmatige waterwegen wordt de richting van de stroming, indien niet aanwezig, veelal vastgelegd. Daardoor weten de schippers van varende schepen wie er voorrang heeft. In Duitsland is dit de daalvaart, ook op een kanaal dus.

Achter de schepenlift begint een nieuwe streek. Landschappelijk, historisch en cultureel. Deze regio heet "Oderberger Land". Vanuit hier is het vaarwater gecontroleerd. Dit wil zeggen, een natuurlijk vaarwater dat op plekken waar het nodig is een sluis of een stuw heeft gekregen om de stroming een beetje te verlangzamen; een natuurlijk riviertje met wat zijarmen. Wij passeren een meertje waar talloze watervogels verzamelen. De natuur is wild, de bomen groot. Het heeft hier geen nut op te ruimen. Niemand heeft dit nodig.

De zon warmt onze rug op een dag, die heel mistig begon. Het eerste dorpje dat wij passeren heet Oderberg. Wij varen door een kleine kloof. Rings om ons heen vinden wij heuvels en kleinere bergen aan diens flanken de gebouwen staan: een oude watermolen, boerderijen, woonhuizen en schuren.

Van de architectuur en landschapscultuur gaat een heel eigen charme uit. De streek hoort tegenwoordig bij Duitsland. In de jaren voor de hereniging was dit natuurlijk Oost-Duitsland. Het is te zien dat dit land niet altijd Duits was, maar dat in de geschiedenis de grens tussen Polen en Duitsland heen en weer liep. Oude bruggen zijn verroest. Een brug was ooit een spoorweg. Ik twijfel of hier nog een trein van de Deutsche Bahn overheen rijdt; een Poolse trouwens zeker ook niet...

Economisch is dit land niet aantrekkelijk en zo lijkt het een beetje alsof het vergeten is. Her en der staat een volle appelboom aan het water. Mensen genieten het laatste zonlicht van het jaar in de tuin. De boerderijen zijn overgroot. De tuinen ook. Als je hier gras moet maaien ben je een week bezig. Zo een grasmaai-robot zal het niet doen, want er is weinig internet.

Bij de Marina Oderberg wacht men op ons. Er is plek voor een schip van 22 m. De zon is onder als wij afmeren. Een vriendelijke meneer komt ons touw aanpakken, weet dat wij een spring nodig hebben en zet de lus vast, zo dat wij makkelijk en snel vast zijn. Ik herken de stem van de telefoon. Er zijn niet meer veel gasten.

Hij leidt mij rondt, laat zien waar de koelkast met het bier staat, stelt zijn vrouw voor. Als hij hoort dat wij een kat haben werd ik ook voorgesteld aan zijn kater. Snel is een plankje geregeld, zodat Nomi vanavond nog kan gaan struinen. 

Er is geen straatverlichting geïnstalleerd. De nacht is donkerder dan donker. Niet voor niets wordt deze landstreek ook Donkerduitsland genoemd. Wasbeertjes zullen hier rond lopen en er was ook ooit een wolf dichtbij gezien. Het is dan ook zo dat Nomi s'avonds moet gaan zoeken. 

Een van de toppers in het midden van niets en donker: Morgen ochtend staan er warme bolletjes klaar voor ons bij de receptie. Dat wordt smullen. Er zal toch mist staan dus wij vermaken ons weer bij een heerlijk ontbijt voordat wijklaar zijn voor de Oder...