Waar het schip strand, is waar het schip strand...

04.09.2022

... en tot die tijd is er niets aan de hand...

Vanuit Engelsmanplaat bereiken wij de volgende dag zeilend de haven van Schiermonnikoog. Hier kunnen wij alleen met hoogwater in. De aanvaart van de haven moeten wij twee keer doen. Te sterk staan wind en stroom, te smal het vaarwater, de onbekend de haven... 

Met de tweede aanloop gaat het lukken. Wij parkeren precies op de plek waar wij willen uitkomen. Dit lukt alleen in samenwerking en met de bereidheid van iedereen de commando's van de schipper op te volgen. Als ik terug kijk naar dit moment, zie ik duidelijk dat dit tot nu toe het enige moment was, waar de bemanning niet aan mijn beslissingen twijfelde en klaar stond om de taken uit te voeren die ze had. 

Enkele uren later liggen wij droog.

Rust en zwarte modder...

Een goed moment om stil te staan bij wat wij hebben geleert, over elkaar en van elkaar: over vertrouwen in de bemanningsleden, in onze kennis, in de samenwerking, in de tijd die het nodig heeft vanaf het moment waarin de gedachte ontstaat van zeilen strijken tot uitvoering, zonder gevaarlijke situaties te creëren...

Een gezamenlijke reflectie in de avonden duidt aan dat niet alle beslissingen in de laatste dagen goed waren. Spanning is ontstaan. Ik hoop dat een kleine pauze op het eiland iedereen ruimte geeft voor ont-spanning.

Hoe ik mij hierin zelf op moet stellen...? - Ik ben nog steeds zoekende. Ik ben zelf even de draden kwijt, die ik kan trekken.

Ik ben schipper en eigenaresse van de Antilope. Ik kan natuurlijk commando's geven. Maar ik ben niet de allerbeste zeiler. Ik ken het schip en het vaarwater, maar mijn schip alleen zeilen kan ik niet. Daarvoor heb ik een bemanning nodig en ik zoek naar een omgang die de spanning eruit kan halen. Immers ligt de eindverantwoordelijkheid voor mijn thuis, voor het schip, de blijheid en veiligheid van de bemanning, de schepen om mij heen, bij mij.

Ontevredenheid staat in het dagverblijf als een ongewenste gast.

Als wij moeten vertrekken, moeten wij vertrekken, anders liggen wij weer een dagje droog, waar wij niet droog willen liggen. Ik probeer te begrijpen, wat de bemanning nodig heeft, waarom het aangeven van een vertrektijd niet voldoende is, om op tijd onze koers vort te zetten...

Wij struinen door de duinen van Schier, het kwelderlandschap.

Antwoorden vinden wij hier niet. Wel is er een ijsje.

Het Wad daagt ons uit.

Het foto onder zeil is genomen vanuit Ameland door Wander.