Op het anker
24.08.2023Het gebeurde op het oostelijke Wad ten noordwesten van de kleinste zeehaven van Nederland - Noordpolderzijl. Tussen ton ZOL20 (Zuidoost-Lauwers) en ZOL22 waren wij de tegenwind zat en wouden genieten van het mooie weer, de wonderbaarlijkheid van deze plek en dat alle schepen die met ons onderweg waren verder wouden varen.
Wij hadden geen haast!
De avond was adembenemend mooi, stilletjes... de hemel bezaaid met sterren en de melkweg scheen over onze hoofden. Het water was weg, de wadvogels met de vloed-lijn verder getrokken... - vooral was het een van de laatste heerlijke zomernachten. Zo heerlijk zelfs dat Andrea mij vroeg of zij in haar hangmat buiten mocht slapen onder de sterren.
Hier op het Oostwad duren de getijden langer en lig je daarom ook langer droog. De nacht was zo stil, de wind was helemaal verdwenen en na de uitputting en onrustige slaap tijdens de laatste twee nachten op turbulenter, dynamischer en sterker stromend water, sliep ik extra diep.
Toen ik s'ochtend om 6:00u mijn hoofd uit het luik stak liep het water nog weg. Meeuwen zaten voor ons luik aan de vloedlijn en de katten loerden met genoegen door de kiertjes van het gangbord naar de witte vogels. Hun maag was net vol. En de meeuwen zijn immers te groot voor hun.
Zoals op veel ochtenden keek ik nog even of het wel goed was gegaan met het anker. De laatste twee nachten was ik op tijd om het schip desnoods nog op de motor te kunnen verplaatsten als het misging met wind en stroom. Afgelopen nacht is mijn geel ankerballetje verdwenen.
Vannacht heb ik er van afgezien naar buiten te gaan. Waar wij nu waren was het rustiger en het woei überhaupt niet. De stroomrichting van het afstromende water had ik ingeschat en was gerust naar bed gegaan.
Maar zo gaat het s'ochtends om 6:00u: daar kijk je naar buiten en volg je de ankerketting vanuit het voordek, hoe ze in een kringetje naast het schip ligt, op zo'n 10 cm afstand en het anker er alleen maar nog met een helft van de stok - want het is een stokanker - naast de beunkoeler naar buiten kijkt.
"Bij ons in de museumhaven ligt een klipper, Emanuel geheten. Die heeft een stokanker met een schuin gebogen stok" schiet het door mijn hoofd. Er staan nog maar net 5 cm water en de breking van het wateroppervlak maakt dat ook hier de stok ineens verbogen lijkt. "Nu weet ik hoe dit kan gebeuren" denk ik verder.
De zon schijnt. Het is rustig. Het is 6:00u. Laagwater is pas om 10:30u. Ik kan hier nu niets aan doen. Ik ga weer naar bed... Nog een beetje dutten. Om 7:30u denk ik, ik moet beginnen na te denken over een oplossing. Of de Antilope lek is zie ik toch pas als het water terug komt... Ontbijten maar en met mijn bemanning bespreken hoe wij dit gaan aanpakken.
De stok van het stokanker kijkt er in ieder geval niet door de bodem. Met de tweede koffie bel ik de assistentie-lijn van de KNRM. Maar voor schepen groter dan 22 m zijn zij niet verantwoordelijk en er hoeft momentele niemand urgent gered te worden. Dus maar de pagina van de Nederlandse kustwacht raadplegen.
Er staan een heleboel adressen van bergings- en sleepbedrijven. Wij zijn toch op weg naar Lauwersoog, zodat Bos Marine Services mij het meeste geschikt lijkt. Ik bel even want het is ondertussen na 8:30u. Ik heb de baas aan de lijn, Jelle Bos. Met zijn ervaring in zake scheepsbergingen stelt hij een paar slimme vragen. Ik hang weer op en wij lopen alles na. Fijn om te weten dat er iemand stand-by staat.
Andrea is uit haar hangmat gekomen en graaft in haat pyjamabroek het anker vrij met een schepje. Ondertussen bel ik de noodlijn van de EOC Scheepsverzekering. Er wordt snel geschakeld. Binnen enkele minuten belt mij een deskundige terug die allerhand vragen stelt over de situatie. Gelukkig kunnen wij een paar foto's opsturen. Ik geloof niet, dat wij lek zijn. Het anker heeft zich grotendeels ingegraven.
Maar je weet het pas echt, als het water komt.
Of er een deuk te zien is in het vlak. Nee. In de machinekamer niet en aan de andere kant van het staalschot ook niet. Ik zaag nog de vloerplaten door om er beter bij te kunnen. Niet een een losse klinknagel kan ik vinden. Geen significant schade, die de conclusie toelaat dat er sprake kan zijn van lekkage.
Om 10:30 begint het water eindelijk terug te komen. Om het kwartier worden wij gebeld. De verzekering, de verzekering, de bergingsservice en de verzekering. Ik wil het vlak wel heel graag bekijken en ook de deskundige adviseur stelt een proefinspectie voor. Wij willen natuurlijk nog een paar dagen vakantie houden en dat kan niet echt als je niet weet, wat er aan de hand is.
Jelle Bos belt en vraagt, hoe wij de schade beperken met het loskomen van het schip. Want een tijdje zullen wij over het anker heen bungelen. Ook hiervoor hebben wij een oplossing en steken de zwaarden met ons lichamsgewicht in het zand, heel diep. Zo diep als het anker... "Als er geen lekkage is" zegt Jelle Bos "dan kun je gewoon doorgaan met jouw vakantie en als je in Lauwersoog bent, kom je even binnen."
Snel wordt duidelijk, wij zijn niet lek. Ik vermoed dat het anker onder het staalschot van de machinekamer terecht is gekomen. Beunkoeler en vlak lijken van binnenaf in orde.
Wat heb ik mazzel.
Omdat wij met de verwerking van deze beleving te maken hebben, heb ik het schrijven van een paar logboek verhalen even gepoosd. Dagelijks hou ik notities bij. De foto's komen in de goede mappen. En zodra ik er weer bij ben, komen de verhalen online. Natuurlijk waren wij ondertussen bij de historische schependagen in Leer, hebben voor anker gelegen bij Delfzijl in het Eemsdelta, waren op het Duitse Wad bezig met het zoeken van onze contact lenzen, hebben een nachtje veel te schuin op een zandbank gehangen en trotseren de tegenwind... Al de verhalen komen er binnenkort en stuk voor stuk bij.
Vooralsnog ben ik erg blij met de ervaring en expertise van Jelle Bos en de Bos Marine Services. Bovendien stel ik de expertise en het advies van Leo Breedveld op prijs die namens EOC Scheepsverzekeringen de proefinspectie op 26/08/2023 heeft uitgevoerd.
Dank voor overleg, het stand-by staan en de prettige sfeer tijdens een zo spannende ervaring.
