Kanaalkilometer 149: Een grappige dag!
20.05.2023Gister ging het zonder bijzonderheden 25 km rechtdoor. Ons doel van de week was het voor het weekeind bij kanaalkilometer 149 het bunkerstation te bereiken. In Hannover konden wij prima stoppen om boodschappen te doen. Een pitstop voor pizza, verse broodjes en een beetje computerwerk op vrijdag middag. Een paar jongetjes staan aan de wall en vissen. Zij zijn erg onder de indruk van ons vaartuig. Langs het kanaal verloopt een wandelpad door het stadsgebied van Hannover. Mensen die ons spotten, lachen en zwaaien.
Het grootste deel van de reis ligt achter ons. Wij maken vast in Hannover Seelze, waar wij op tijd kunnen bunkeren. Het zijn nog 48 kilometer tot Minden, ons tussenstop en wisselpunt van bemanning.
Maar nog... - nog hebben wij enkele dagen de tijd en slechts een paar kilometer voor ons...
Het is zaterdag ochtend, nog geen 9:00u. Wij zitten in onze pyjama's aan de ontbijttafel als ik het bunkerstation bel om te vragen wanneer wij langs mogen komen. Wij zijn geen beroepsvaart en toen wij hier in de herfst door kwamen, moesten wij twee uur wachten, voordat wij aan de beurt waren.
Ik denk, ik meld ons even aan. "Mevrouw, als u nu zo spoed mogelijk langs komt, zal dat fantastisch zijn, want daarna heb ik twee schepen op de lijst." Wij onderbreken ons ontbijt. In de pyjama bunkeren is niet zo handig. Zo veel tijd moeten wij ons wel nemen... Het is rustig buiten. Even 800 m die kant op bunkeren en terug. Een kort uitje maar. Wij trekken onze reddingvesten aan en vertrekken. Ik laat de zwaarden naar beneden. Maar niet zo ver, want het is even bunkeren. Alles gaat snel. 20 minuten na mijn belletje loopt de watertank vol. Diesel nog. De prijs is goed. En hier heb je ook een kleine binnenvaart-winkel waar je de nodigste dingen aan het water kunt krijgen.
Achter ons meert Gloria al af en wacht dat zij aan de beurt komt, daarnaast een tweede binnenvaartschip. Wij zijn klaar.
Daarna willen wij terug op de plek en nog een nacht blijven. Wel doen wij een poging, in de naastgelegen jachthaven een plek te krijgen, zodat wij de accu's kunnen laden. Helaas, de enige bocht waar ik in zal passen is zo krap dat ik het met de aantrekkende wind en de dure jachten daaromheen niet aan durf. Een havenligger roept dat wij eventueel op de ligplaats voor de binnenvaart kunnen vragen of wij bij de buren stroom mogen pakken.
De wind trekt plotseling akelig aan in het kanaal. Wij keren onder de bewonderende ogen van de havenliggers in een smaller wordend vaarwater naast al de jachten. De wind helpt mee. Dat lukt.
Maar afmeren wordt lastig. De wind waait ons af van de kant. Een keer, twee keer. Ik moet opnieuw aanvaren. Nog eens: een keer, twee keer. Alle pogingen mislukken. Waar wij net in de jachthaven bewondering voor kregen, gaat nu verschrikkelijk mis.
Dat krijg je als je de zwaarden niet zo ver laat zakken, als op de andere dagen. Met ons derde afmeer maneuver staat er een mevrouw met een hond aan de wal. Later blijkt dat de mevrouw ons schip herkende van afgelopen jaar, waar wij bijna eenzaam in het bos langs het Middellandkanaal hebben gelegen. Zij zag ons omkeren voor de jachthaven. Dat is haar thuishaven. Zij herkende het schip en zag dat er iets niet goed ging. Twee uur later liggen wij "even" weer vast.
Svenja nodigt ons uit. Er is een feest in de jachthaven vanmiddag met BBQ. Dit nemend wij dankend aan. Het is lente geworden.
Ik zit ongeveer op de helft van de gehele reis.
