Eeuwige vriendschap met wind en getij...
03.09.2022Na onze nacht op Terschelling hijssen wij de zeilen richting Ameland. Wind en koers zijn niet verandert. Het gaat naar het Oosten. Ondertussen heeft de bemanning het derde rif in het grootzeil geknopt. Daardoor wordt het zeil kleiner. Wat zit het er strak in. En wat loopt de Antilope nu makkelijker aan het roer.
Dit zeilplan is veel beter en de houtkachel gaat nu ook bij windkracht 5-6 niet meer om.
Wij zijn ingespeeld op elkaar. Iedereen kent nu verschillende plekken van het schip, verschillende taken.
Roerganger, navigator, zwaardbediener, fokbakhouder... Zo maken wij, iedereen wisselend van takenpakket, om de 26 slagen over het Terschellinger Wad, tegen de wind in en met de vloedstroom mee. Het blijft leuk om te zien wie er wel als eerste de vogels op de zandplaat ziet staan, want dan moeten wij overstag.
Op het wantij zet de kentering in en met het afgaande water moeten wij al opschieten om snel weer naar dieper vaarwater te komen. Wij gebruiken nu ook de motor om tijdig onder Ameland te zijn. Het is niet dat wij geen tijd hebben, maar om op tijd in Leer te zijn, moeten wij toch opletten dat wij niet ongewenst aan de grond lopen.
Ik hou er wel van dit soort avonturen. Eerst onder Terschelling de slalom om de prikken van de mosselbanken. Dan de vaardigheid ontwikkelen om jezelf over te kunnen geven aan het getij, je inlaten op de ondiepte, genieten van wat de toeval voor jou in handen heeft...
Vastlopen - liever letterlijk, dan figuurlijk!
Mijn bemanning moet wennen aan deze gedachtes. Alle drie zijn zeezeilers en zoeken met hun schepen normaliter het diepste vaarwater op. Maar hier staat ook de sterkste stroom. Soms pakt dit even averechts uit. Het vaarwater niet hoeven volgen is voor hun iets onbekends. Met de Antilope gaan wij de geulen uit, zoeken wij zandbanken op. Een nieuwe gedachte die bij mijn bemanning verwarring oproept. Ik begrijp hun vraag naar meer duidelijkheid pas enkele dagen later. Ik heb nauwelijks zeemijlen gemaakt. En toen ik dit een keer deed, had ik geen recht op inspraak bij de navigatie.
Het langste rak hebben wij vandaag achter ons gelaten. Vanuit hier zijn de rakken die wij dagelijks terug moeten leggen korter. Wij houden ons wind en getij tot vriend.
Wij vallen s'nachts droog onder Ameland vanuit waar wij de reis voortzetten richting Engelsmanplaat, een bijzonder natuurgebied in het oostelijke Wad.
Deels zeilend, deels op de motor bereiken wij de plek voor de nacht. De zandbank voor ons wordt groter en groter. Het water gaat. Een groot natuurlijk donker overkomt ons. Hier op het Wad ervaar je hoe donker de nachten zonder kunstmatig licht echt kunnen zijn. Sterren trekken over het schip. De nachten zijn warm. En het water komt ook weer terug. Dat is zeker.
De volgende ochtend hebben wij de tijd voor een uitgebreide wandeling naar de zandplaat. Twee uur zijn wij aan de wandel en genieten de rust, de vogels en de geluiden van deze plek. Een groepje lepelaars lepelt vrolijk in de prielen rond het schip.
Ruimte om gedachtes even zo te laten komen en gaan als het getij. Voor sommigen misschien te veel rust. Even een moment van stilte toe kunnen laten zit er niet voor iedereen in.
De foto's onder zeil heeft Tsjerk gemaakt vanuit de Willem Jacob.
