De spirit van het DEK

02.06.2023

Wij worden wakker in het benedenwater van sluis Venhaus aan de spliksplinternieuwe damwand. Om 9:00u komt de binnenvaarder Annegret uit de sluis en na gister weten wij dat het slim is aan te sluiten. Want dan kunnen wij makkelijk mee door alle sluizen. Konvooi dus. Daar maken wij gebruik van.

Wij willen Haren halen vandaag en daarachter opnieuw proberen in een oude rivierarm te ankeren. Dat betekend voor ons minstens 5 sluizen en 50 kilometer. Wij stromen maar mee. Annegret heeft een voor ons makkelijk haalbare reissnelheid. Soms moeten wij zelf gas eraf halen. Maar wat langzamere trajecten zijn prima voor de lunch en een fijne dag op het water. Niet te heet en niet te koud. 

Dat soms de niche-bolders in de sluizen ontbreken, weten wij nu. Soms mag je daar ook niet op afremmen. Dat is dan zo. Gloria sluist alsof zij haar leven langs niets anders heeft gedaan. De natuur is oud en lijkt door de rij van bomen over stuur- en bakbord niet aangetast. Wel kun je er achter een straat vermoeden, een snelweg, campings en de industriële havens kun je natuurlijk niet missen. Een dood traject van een transrapid testspoor ligt ergens achter de bomen.

Bij Haren - dat is Haren in Duitsland - proberen wij af te meren. Dat is wel heel dicht bij de Nederlandse grens. Helaas heeft de lokale jachthaven maar een grote plek en die is net ingenomen. Wel probeert de havenmeester even mee te denken en stelt voor dat wij aan de historische sluis kunnen vastmaken. Er is een kleine wachtsteiger en als wij vragen mag het misschien. 

Eigenlijk willen wij alleen maar boodschappen doen en daarna ankeren, maar als wij eindelijk vast zijn, hebben wij 8 uur vaartijd achter de rug en zijn blij dat de motor uit staat. In de tentoonstelling van de historische schepen hier passen wij netjes bij en de mensen in Haren heten ons welkom.

Wij hadden een mooie dag op het DEK. Echter konden wij tijdens de laatste 50 km op geen enkele plek vastmaken. Gelukkig heeft Annegret ons mee genomen. 

Het DEK is gebouwd voor werkverkeer, zonder stilstand. Dat was toen zo en deze spirit hangt tegenwoordig nog boven het water. Een beetje blijft bij mij de indruk achter dat het gaat om een kleine broer van het Finwokanal. Het cultureel erfgoed echter, historische sluizen bij voorbeeld zijn verdwenen.

Van de weinige mensen die wij tegenkomen hebben er misschien twee echt een gepassioneerd verband met het water. Ook op het tweede gezicht wordt het voor ons, ondanks de sterke natuur, geen liefde.