De Grote Plaat

16.06.2023

Zoals voor de meeste mensen, die op deze reis een stukje mee hebben gevaren, eindigt voor Martijn en Leonie morgen een weekje zeilen. Voor mij eindigt een veel grotere reis. Daarom wil ik het liefst nog een nacht of twee hier buiten blijven met dit mooie weer. Maar de plicht roept en geld moet er ook weer verdient worden. 

Wij verwachten dat de dag zo wordt als de andere dagen: overheerlijk! Wij zijn vroeg wakker. Wij hebben nog wat mijlen te zeilen vanuit het Terschellinger Wad naar de Wadgronden onder Texel. Het waait 3-4 Bft uit noord-noordwest. Mooi om te zeilen en de meeste tijd een aan-de-wind-koers. Qua getij is het een beetje zo als de laatste dagen. Met afgaand water van het wantij af, in de middag ergens stoppen, daarna verder.

Wij zijn er nog niet uit of wij tijdens de middag Terschelling aandoen of op een zandbank gaan liggen. De handelingen aan boord zijn overgegaan in vlees en bloed. Ik neem wel de belangrijkste beslissing over het zeilen en hak de knoop door, maar of wij nu op een zandbank liggen of naar een haven gaan, dat hoef ik niet alleen te beslissen - geloof ik ten minste.

Ik stel de opties voor en wacht op reactie. Zolang er geen knoop is doorgehakt, proberen wij zo lang mogelijk onder Terschelling hoogte te houden, om toch nog de haven aan te kunnen doen.

Wij zeilen door de prikken - de signalering van de mosselbanken - wat enigszins manoeuvreer vaardigheden vraagt. Het is interessant op hoeveel verschillende manieren je er doorheen kunt komen en dat iedereen het anders zal doen. 

Met de snelheid van wind en stroom is de Antilope wendbaar en eenvoudig te manoeuvreren. Zij reageert snel. Afvallen is sowieso geen probleem en aanloeven al lang niet. Maar toch: de een heeft als doel de volgende prik, de andere houdt de haven van Terschelling aan en zeilt om de prikken heen.

Ten slotte verliezen wij zo veel hoogte dat wij de haven van Terschelling onder zeil niet meer gaan halen.

Om met afgaand tij niet op de volgende zandplaat te belanden moeten wij een slagje kruisen - de eerste keer op deze reis. Het is een beetje zoeken. Het manoeuvre vraagt nieuwe handelingen. Maar het principe is begrepen en wij komen eenvoudig weer naar de hoge kant van de geulen. De uitdrukking "hoogte houden" krijgt nu voor de medereizigers weer een nieuwe betekenis.

Wij hebben geen andere keuze meer dan tijdens de lunch droog te gaan op de grote plaat van het Terschellinger Wad. De waterstand laat geen andere plek meer toe. Zouden wij doorgaan staat het water op het Zachte Bed straks te laag voor de rest van de reis. 

Droog maar. Wij liggen snel aan de grond. Het water gaat weg. Maar wij liggen wel dichtbij de geulen naar Terschelling. 

En dat is niet zomaar een geulentje. Het is de geulen die graag wordt genomen door de veerboten van Doeksen. Ik wist niet dat het zo druk was hier. Gevoeld komt er om de 20 minuten een veerboot aan. Dat heb je niet, als je op het eiland staat en naar de wal wilt.

Er staan nog zo 'n 50 cm water op onze lunchlocatie als plotseling de Tiger aan ons voorbij schiet en aardig golven maakt. De golven zijn uiteraard zo groot dat het ons nog zo 'n twee meter verder de plaat opschommeld. Dat voelde niet zo fijn. Gelukkig gaat het water snel weg en een half uurtje later zijn de golven te klein om de Antilope te verplaatsen...

Wij hebben wel een beetje de tijd om in het water te spelen, te wandelen en te dutten. De wind blijft constant staan met wat die was. Maar de plek blijft onrustig voelen. De zandbank is hier begroeit met planten en er zitten talloze krabben en krabbetjes aan de grond. 

Een beetje zenuwachtig wacht ik dat ik van deze plaat weer kan vertrekken. Soms moet je gewoon inzien dat je als schipper ook verantwoordelijk bent voor de plaat die je tijdens de lunch kiest. De haven van Terschelling was de betere optie geweest. 

Niettemin hadden wij op de grote plaat ook heel veel plezier.