De dag daarna

26.08.2023

Als ik de volgende ochtend door het luik naar buiten kijk, zie ik een kleine catamaran aan de grond gelopen, precies op dezelfde plek waar wij gister avond hebben gelegen. Dat stelt mij gerust. Hij heeft waarschijnlijk een diepgang van 30 cm en het gebeurd hem ook. Hij zit midden in de geulen aan de grond.

Ik doe het luik weer dicht en ga nog eens dutten. Later hoor ik via de marifoon dat hij de vuurtoren oproept, of de tonnen wel op hun plek liggen of niet misschien verplaatst zijn. Want de zandbank daar is erg hoog midden in de geulen!

"Nee" antwoord de vuurtorenwachter "de tonnen liggen precies op hun plek. Er zit een zandbank in de geulen. Maar er waren eerder problemen daar. Dat weten wij!" Ik moet glimlachen. Wij blijven hier even een dagje liggen. Voor mijn gevoel zijn het een paar te veel ervaringen in een vrij korte tijd.

Binnen vier dagen heb ik nagenoeg dagelijks contact gehad met een professioneel sleepbedrijf voor grote schepen. Hun expertise laat een enorme indruk op mij achter, want ik heb geleerd dat zij het erger hebben gezien. Hun aan de telefoon te hebben gehad voor overleg in een voor mij ongewone situatie is erg prettig. Zij verdienen er niets op en geven toch tips, wat jezelf het beste kunt toen om het ergste te voorkomen.

Hetzelfde geld voor de de vuurtorenwachter aan de marifoon en de experts van de EOC schepenverzekering die 24-7 stand-by staan en met grote aandacht zorgen dat je met jouw voertuig weer goed de volgende haven in komt.

Mijn dankbaarheid is groot!

Ongelukkig aan de grond varen is iets dat ik alleen van foto's ken. "Ik pijl altijd de diepte voordat ik droog ga liggen!" horde ik onze havenmeester gister nog aan de telefoon zeggen. "Ik pijl ook altijd," zeg ik "maar waar ik nu ben, wil ik niet liggen."

Nooit gedacht dat het mijzelf een keer zal overkomen. Maar het gebeurt en het gebeurt heel onverwacht.

Ik ben moe en ik merk dat mijn moed even een pauze nodig heeft. Ik wil graag nog twee weken door gaan varen. Althans is dit de planning. Maar tegelijkertijd wil ik naar onze thuishaven. De wind blijft tegen en wij zijn met z'n tweeën. Het weer verandert en de herfst laat zich deze week voor het eerst zien. 

Het enige wat wij mee hebben is de tijd. Wij hebben nog ruim een hele week de tijd om naar Amsterdam te komen. Dat gaat ons makkelijk lukken.

Dus laten wij vandaag het getij even het getij wezen en gaan mee in afgaand en opkomend water. De nieuwe ankerboei wordt aan het anker gesplitst. Een inspectie van de zandplaat van afgelopen nacht nog even met daglicht gedaan. 

Lekker koken, om het gebeurde lachen, heerlijk eten, slapen en erover nadenken hoe wij nu door gaan. Gelukkig liggen wij weer recht.

Ik heb deze avonturen met niemand anders willen bestaan dan met Richard, die met zijn ervaring op de Noord- en Oostzee in al deze situaties vooral rustig bleef en mij de ruimte heeft gegeven om te beslissen wat wij gaan doen.